Liny alpinistyczne – podstawowe rodzaje i sposoby wykorzystania

Liny alpinistyczne są niezbędne w przypadku wykonywania prac na wysokości – robót budowlanych, czynności ratowniczych czy wypraw speleologicznych. Znacząco podnoszą bowiem poziom bezpieczeństwa osób przebywających wiele metrów nad ziemią, skutecznie zabezpieczając je przed upadkiem. Zasadniczo wyróżniamy dwa główne rodzaje lin, które mają z góry określone, specjalistyczne zastosowanie.

Liny dynamiczne

Liny dynamiczne to produkty dedykowane dla himalaistów. Znane również jako liny alpinistyczne, są przeznaczone do wspinaczek wysokogórskich. Dzięki odpowiedniej rozciągliwości skutecznie amortyzują ludzkie ciało w momencie odpadnięcia od ściany. Są wytwarzane poprzez odpowiednie zwijanie przędzy, ciągnącej się przez całą długość liny. Ich konstrukcja obejmuje rdzeń, biegnącą wzdłuż niego nić kontrolną oraz oplot. Do produkcji lin alpinistycznych najczęściej używany jest poliamid, który zapewnia optymalną wytrzymałość i elastyczność, czyli atrybuty niezbędne do bezpiecznego wyhamowania siły upadku. Uniwersalne modele posiadają średnicę w granicach 10mm. Liny dynamiczne dzielą się na pojedyncze, bliźniacze i połówkowe. Modele pojedyncze z jedną żyłą są dedykowane do wspinaczki w terenie, w którym nie występuje ryzyko przecięcia ich żyły. Wersje bliźniacze, czyli dwie idące w parze liny o wspólnych punktach asekuracyjnych, są przeznaczone do bardziej niebezpiecznych, niestabilnych terenów skalnych. Liny połówkowe natomiast to typ bliźniaczy, w którym każda z żył prowadzona jest osobnym torem, dodatkowo zwiększając poziom bezpieczeństwa.

Liny statyczne

Liny statyczne to modele o niskim poziomie rozciągliwości. Są one używane do zabezpieczania osób pracujących na wysokości. Muszą spełniać rygorystyczne wymogi norm europejskich, gwarantujące pełne bezpieczeństwo korzystania z tego typu sprzętu. Lina statyczna również składa się z rdzenia i oplotu, ale nie zawiera nici kontrolnej. Rdzeń złożony z pojedynczych splotek pełni rolę nośnika, a oplot zabezpiecza go przed negatywnym działaniem czynników mechanicznych, chemicznych i środowiskowych. Minimalna średnica tego typu liny wynosi 8,5 mm, a maksymalna 16 mm. Lina statyczna może należeć do typu A lub B. Typ A to wersja o większej wytrzymałości i wydajności dynamicznej, dedykowana do prac na wysokości. Typ B to model o mniejszej trwałości, a zarazem niższej wadze, wymaganej w przypadku wypraw speleologicznych.

Sposoby wykorzystania lin dynamicznych i statycznych

Wybór liny alpinistycznej w głównej mierze zależy od techniki wspinaczki oraz ewentualnego zakresu realizowanych prac na wysokości. Himalaiści zajmujący się wchodzeniem na wysokie góry najczęściej wyposażają się w liny dynamiczne o dużej rozciągliwości, które skutecznie amortyzują upadki, zwiększając bezpieczeństwo uprawianego sportu. Alpiniści przemysłowi, którzy wykonują prace, takie jak mycie okien w wieżowcach, czyszczenie elewacji czy montaż reklam na dachach budynków, zazwyczaj używają podwójnych zabezpieczeń. Lina statyczna nie rozciąga się pod wpływem ciężaru człowieka, z pomocą uprzęży lub ławeczek alpinistycznych utrzymując pracownika na pożądanej wysokości. Dodatkowo może być ona używana do wciągania i opuszczania sprzętu oraz rozmaitych elementów mocowanych na budynkach. Lina dynamiczna natomiast chroni przed skutkiem ewentualnego upadku, rozciągając się pod wpływem obciążenia oraz pochłaniając energię generowaną w czasie odbijania się pracownika od pionowych płaszczyzn.

Podstawowe rodzaje lin alpinistycznych – statyczne i dynamiczne – mają wszechstronne zastosowanie. Mogą być używane do uprawiania sportu bądź prowadzenia prac na wysokości, skutecznie utrzymując człowieka oraz amortyzując jego upadki. Dzięki temu przebywanie wiele metrów nad ziemią jest bezpieczne, niezależnie od tego, czy jest to górski szczyt, czy wieżowiec w centrum miasta.