Psycholog dziecięcy a psychiatra dziecięcy – czym różni się zakres ich obowiązków?
Kiedy dziecko potrzebuje specjalistycznej pomocy, rodzice starają się znaleźć świetnego lekarza. Zarówno leczenie chorób fizycznych, jak i psychicznych wymaga szczególnego podejścia do dziecka. Wspieraniem osób nieletnich z problemami psychicznymi zajmują się dziecięcy psychologowie i psychiatrzy. Ich zakres obowiązków i możliwości jest bardzo różny; nie należy utożsamiać ich ze sobą. Kiedy dziecko potrzebuje pomocy psychologa, a kiedy psychiatry?
Psycholog dziecięcy pomoże rozwiązać problemy
Psycholog nie jest lekarzem. To osoba, która ukończyła 5-letnie studia magisterskie na kierunku psychologia, najczęściej uzupełniając je studiami podyplomowymi w zakresie psychoterapii. Zdobyta wiedza pozwala psychologom oferować wsparcie w trudnych okresach życiowych lub w przebiegu chorób psychicznych. Psycholog dziecięcy pracuje z najmłodszymi i ich rodzicami, aby przekształcać problematyczne schematy zachowań w zdrowe formy ekspresji. Przeprowadza diagnozę psychologiczną (np. badanie funkcji poznawczych, stwierdzenie zaburzeń osobowości) przy pomocy wywiadu i kwestionariusza lub testów psychologicznych. Psycholog dziecięcy powinien także znać różne formy terapii i metody wspomagania rozwoju dziecka.
Nie tylko choroby i zaburzenia psychiczne są wskazaniem do poszukiwania pomocy. Z pomocy psychologa dziecięcego korzystają młode osoby, które doświadczyły różnego rodzaju traum. Rozmowa pozwala przepracować negatywne emocje i poprawić relacje między członkami rodziny. Do gabinetu psychologa trafiają również dzieci, które mają niską samoocenę i przedłużające się złe samopoczucie, spowodowane np. brakiem akceptacji w szkole.
Psychiatra dziecięcy diagnozuje i leczy
Jeśli podejrzewamy u dziecka zaburzenie psychiczne, np. ADHD lub mutyzm wybiórczy, po oficjalną diagnozę należy udać się do psychiatry. Korzystając z opinii psychologa i wychowawców oraz samodzielnie przeprowadzając wywiad, może wykluczyć lub potwierdzić występowanie choroby. Psychiatra dziecięcy jest lekarzem – ukończył studia medyczne ze specjalizacją psychiatryczną. Jego kompetencje pozwalają nie tylko diagnozować zaburzenia, ale także leczyć je farmakologicznie. Może też wystawiać skierowania na specjalistyczne badania lub rehabilitację.
Leczenie farmakologiczne może dopełniać terapię nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzeń lękowych czy depresji. Czasami wsparcie psychologa może nie wystarczać, np. w przypadku myśli samobójczych. Psychiatra dziecięcy stwierdza, czy leki są potrzebne i w jakim stopniu mogą pomóc. Może także zwolnić dziecko z zajęć, jeśli tymczasowo zajdzie taka potrzeba. W cięższych przypadkach zaburzeń odżywiania, depresji czy schizofrenii lekarz może zdecydować o hospitalizacji osoby nieletniej.
Współpraca między specjalistami zwiększa skuteczność terapii
Psychologowie i psychiatrzy dziecięcy często współpracują ze sobą, aby zaoferować pacjentowi jak najszersze możliwości terapii. Połączenie leczenia psychoterapeutycznego z farmakologicznym daje najlepsze efekty w opanowaniu zaburzeń psychicznych. Rozmowa z dwoma specjalistami pomaga też postawić trafną diagnozę i ukierunkować leczenie. Jeśli psycholog kieruje rodziców z dzieckiem do psychiatry, może chodzić o wykluczenie chorób lub potwierdzenie ich występowania. Wtedy wiadomo, czy problematyczne zachowania wynikają z sytuacji rodzinnej lub towarzyskiej dziecka, czy z nieprawidłowego funkcjonowania mózgu. Przykładowo samookaleczanie może, ale nie musi świadczyć o depresji.
Podsumowując, można powiedzieć, że psychiatra dziecięcy i psycholog dziecięcy stanowią dwie drogi wsparcia osób nieletnich. Psychiatra oferuje opiekę lekarską, psycholog zaś prowadzi i doradza.
